Stanisław Grabski

Stanisław Grabski (1871-1949) – Polityk i profesor ekonomii. Początkowo zaangażowany w ruch socjalistyczny, był współzałożycielem PPS. Od 1902 związany z obozem narodowym. O 1905 członek Ligii Narodowej, od 1907 wiceprezes Stronnictwa Narodowo-Demokratycznego w Galicji. W czasie I wojny światowej członek Komitetu Narodowego Polskiego w Paryżu. Był członkiem polskiej delegacji na rokowaniach w Mińsku i Rydze, zakończonych traktatem ryskim, oraz głównym autorem międzywojennej granicy wschodniej. W latach 1919-1927 poseł na Sejm z listy Związku Ludowo-Narodowego, a w roku 1923 oraz latach 1925-1926 Minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego. Był autorem ustawy regulujących kwestię szkolnictwa dla mniejszości narodowych (tzw. Lex Grabski). Po przewrocie majowym wycofał się z polityki i zajął pracą naukową. Był profesorem ekonomii na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie (gdzie otrzymał tytuł doktora honoris causa), Akademii Rolniczej w Dublanach oraz Uniwersytecie Jagiellońskim. W czasie II wojny światowej aresztowany i więziony przez NKWD, uwolniony w ramach układu Sikorski-Majski wyjechał do Londynu, gdzie w latach 1942-1942 był przewodniczącym Rady Narodowej RP.  Poparł powstanie Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej i wrócił do kraju wraz z Stanisławem Mikołajczykiem. Był wiceprezesem Krajowej Rady Narodowej w latach 1945-1947. Po sfałszowanych wyborach do Sejmu Ustawodawczego wycofał się ponownie z życia politycznego i objął katedrę ustrojów społecznych na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Prywatnie był bratem Władysława Grabskiego - dwukrotnego premiera Polski.