Roman Dmowski – (ur. 1864) Najważniejszy ideolog ruchu narodowego i jego najbardziej znany przywódca, mąż stanu. Działalność polityczną rozpoczynał w dobie rusyfikacji i jednocześnie odrodzenia aktywności polskich środowisk politycznych. Od 1887 r. członek Ligi Polskiej, którą w 1893 r. przekształcił w Ligę Narodową. W tym samym roku, za zorganizowanie nielegalnej manifestacji zesłany do Mitawy na Łotwie. W 1903 r. napisał „Myśli nowoczesnego Polaka” – najistotniejszy manifest polskiego nacjonalizmu. W dobie rewolucji 1905 r. zdecydował się wystąpić przeciwko działaniom lewicy. Zapoczątkowało to kurs na współpracę z Rosją, której geopolityczne uzasadnienie dał w książce „Niemcy, Rosja i kwestia polska” z 1908 r. Dmowski był posłem do Dumy Rosyjskiej, gdzie walczył o autonomię dla ziem Królestwa Polskiego. W czasie I wojny światowej opowiedział się po stronie Ententy, przeciw Niemcom. Od 1917 r. stał na czele Komitetu Narodowego Polskiego w Paryżu, był jednym z twórców tzw. Błękitnej Armii. Razem z Ignacym Janem Paderewskim podpisał Traktat Wersalski w imieniu Polski. W 1926 r. powrócił do czynnego udziału w polityce, stając na czele Obozu Wielkiej Polski. W ramach OWP, a później Stronnictwa Narodowego Dmowski. Zmarł w 1939 r.
„Upadek myśli konserwatywnej w Polsce”, został opublikowany po raz pierwszy na łamach Gazety Warszawskiej w 1913 roku. Książka ta jest nie tylko analizą ówczesnych różnic pomiędzy różnymi stronnictwami politycznymi ze szczególnym uwzględnieniem kondycji moralnej i politycznej obozu konserwatywnego. To także przedstawienie zasad i celów politycznych odróżniający myśl narodową od innych prądów ideologicznych, oraz rozprawa z politycznym koniunkturalizmem przekładającym interesy osobiste lub stanowe ponad interes narodowy.
Wydanie zawiera dodatki: „O bankructwie metody konserwatywnej w polityce galicyjskiej” oraz „Koniec legendy”.